Eylül ayı 1953’te, Abhazya Cumhuriyeti’nin unutulmaz tarihleri takviminde yer almayan, ancak Abhaz ayrılıkçılığının veya ulusal kurtuluş hareketinin gelişiminin başlangıç noktası olarak adlandırılabilecek bir olay gerçekleşti – kim bilir hangi tanımdır? 60 yıl önce, Eylül 1953’te dahil edilmeyen bir olay meydana geldi.Abhazya Cumhuriyeti’nin unutulmaz tarihlerinin takviminde, ancak Abhaz ayrılıkçılığının veya ulusal kurtuluş hareketinin gelişiminin başlangıç noktası olarak adlandırılabilecek – hangi tanım daha çok hoşunuza giderse – sonunda Abhaz devletinin mevcut durumuna yol açar. . Yani 1953 Eylül. Joseph Stalin’in ölümünden 6 aydan fazla olmuştu ve Lavrenty Beria’nın tutuklanmasından (başka bir versiyona göre – cinayet) yaklaşık dört ay sonra geçti. Altıncı bölüme yayılmış devasa bir ülkeve karasal arazi, bazı değişiklikler beklentisiyle dondu; ve görünüşe göre, sadece serbestleşme yönünde hareket etmek mümkündü, vidaları daha fazla sıkacak hiçbir yer yoktu.
Yani 53 Eylül. Joseph Stalin’in ölümünden altı aydan biraz fazla ve Lavrenty Beria’nın tutuklanmasından (başka bir versiyona göre – cinayet) yaklaşık dört ay sonra geçti. Dünya topraklarının altıda birine yayılmış devasa bir ülke, bazı değişiklikler beklentisiyle dondu; ve görünüşe göre, sadece liberalleşme yönünde hareket etmek mümkündü, vidaları daha fazla sıkacak hiçbir yer yoktu. Küçük Abhazya’da bir dönüm noktası hissi vardı ve ana yerel ikilemle bağlantılı olarak:
Çünkü tek bir Abhaz – parti terminolojisinin temsilcisi – uzun yıllar böyle bir şey söylemeye cesaret edemedi. Ve onunla birlikte genel toplantıya gelen bazı Abhazların ondan kaçınmaya başlaması hiç de şaşırtıcı değildi, çünkü onların fikirlerine göre, bu tür konuşmaların ardından baskılar gelebilirdi. İşte konuşmasından bir alıntı
Bunu özellikle Abhazya’daki partimizin ulusal politikasının sapkınlık örnekleriyle göstermek istiyorum… 1945’te Abhaz okullarının Abhaz halkının kendi bilgisi ve rızası olmadan suni olarak yeniden düzenlenmesinde … eğitim herhangi bir temel ihtiyaçtan kaynaklanmadı, en pervasız, en kaba haliyle Abhaz nüfusunun hızlı bir şekilde asimile edilmesi amacıyla yapıldı… Sohum, Oçamçiri gibi şehirlerdeki evrak işleri Gürcüceye çevrildi. Aynı zamanda, değilbu şehirlerin ve bölgelerin ulusal bileşimi dikkate alındı … Asimilasyon girişimleri, “Abhaz halkı”, “Abhaz dili”, “Abhaz edebiyatı” gibi ifadelerin telaffuz edilmesinin yasak olduğu noktaya geldi… Yayınlamayı bıraktılar. Abhaz dilinde ders kitapları ve kurgu eserleri, yetenekli Abhaz yazarları taciz ve zulme maruz kaldı … Abhaz edebiyat ve sanat dergisi kapatıldı
Abhaz draması perişan bir duruma getirildi, radyoda Abhazca yayın durduruldu… Sovyet iktidarının 30. yıldönümünden sonra büroda tartıştığımız ve bugün hala tartıştığımız gerçeği, Abhaz çocuklarına hangi dili öğretecekleri, Abhazya’daki ulusal politikanın büyük çarpıklıklarının varlığından söz ediyor … Gerçek olasılıklar dikkate alınmadan, (Gürcü uyruklu) kollektif çiftçiler Gürcistan’ın diğer bölgelerinden Abhaz köylerine yerleştirildi. ,artel tüzüğünü büyük ölçüde ihlal etmek, yerel kollektif çiftçilerin ev arazilerini kesmek, üzüm bağları olan tüm kollektif çiftlik alanlarını yerleşimcilere devretmek … Personel konusunda … Moskova’da ve Tiflis’te çalışan yerel personel varsa ve Baltık Devletleri’nde ve Kırım’da ve Kuzey Kafkasya’da, birkaç yıl boyunca, kuaförler de dahil olmak üzere 700-800 kişilik büyük gruplar halinde işçiler bize getirildi …uzun zamandır…”
Aslan Otırba, dedikleri gibi, o anda kendisine ateş açtı. Ve sadece siyahi siyah olarak adlandırmasına rağmen, Tiflis parti terminolojisinde sonsuza dek Abhaz milliyetçisi ve radikali olarak nitelendirildi. Ve bu, elbette, gelecekteki kariyerini etkiledi – artık Abhazya’daki en yüksek pozisyonlara güvenemeyeceği anlamında.
1990 yılında 79 yaşında öldü.
